GİTTİKÇE FAKİRLEŞTİK Mİ YOKSA ?

Bu soruya kesin ve net bir cevabım var Evet, fakirleştik. 

Ama bu fakirlik, yalnızca cebimizdeki paranın yokluğu, alım gücümüzün düşmesi, geçinemememizden değil, bundan çok daha derin bir fakirlik. 

Eskiden bir söz verildiğinde tutulurdu. İnsanlar doğru sözlü olmayı en büyük erdem bilirdi. Şimdi ise dürüstlük, bir meziyet değil, saflık ve aptallık olarak görülüyor. Yalan, aldatma, hile hayatımızın bir parçası olmuş durumda.
Biz, Ahlakta Fakirleştik

Büyüğe saygı, küçüğe sevgi gösterilirdi. İnsanlar birbirinin sözünü kesmeden dinler, düşüncesine kıymet ve değer verirdi. Şimdi ise sabırsız, tahammülsüz, sürekli laf yetiştirmek için hazırlıklı olan bencil bir toplum olduk.
Biz, Saygıda Fakirleştik

Eskiden insanlar birbirini menfaat gözetmeden severdi. Şimdi çıkar ilişkileri ön planda. Menfaatimizin başladığı yerde muhabbetimiz başlıyor, bittiği yerde de bitiyor. Birbirimize samimi bir gülümsemeyi bile çok görüyoruz artık. 
Biz, Sevgide Fakirleştik

Zor durumda olan birine el uzatmak, en güzel hasletlerimizden biriydi. Yardımlaşırdık, bir birimizin külüne muhtaç olduğumuzu bilirdik. Şimdi bir birimizin gülüne bile tahammül edemiyoruz. Etrafımızda olup bitenlere gözlerimizi kapatıyoruz. 
Biz, Merhamette Fakirleştik

Yanlış bir şey gördüğümüzde tepki verirdik. Efendimiz sav'in "Sizden birisi bir kötülük gördüğünde onu eliyle, diliyle düzeltsin gücü yetmiyorsa buğz etsin" sözünü hayatımızın merkezinde tutardık. Şimdi susuyoruz, görmezden geliyoruz. Haksızlık karşısında sesimizi çıkarmıyoruz, çünkü “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” diyoruz. 
Biz, Vicdanda Fakirleştik

Her şey hemen olsun istiyoruz. Hayatta her şeyin bir zamanı olduğunu unuttuk. Küçük sıkıntılara, bir birimize bile tahammül edemez hale geldik.
Biz, Sabırda Fakirleştik

Eskiden hayâ en büyük değerlerden biriydi. Şimdi edep, haya gibi kavramlar unutulmaya yüz tuttu. Arsızlık baştacı ediliyor, insanlar artık utanmayı büyük bir eksiklik olarak görüyor.
Biz, İffette Fakirleştik

Aklımıza ve vicdanınıza hitap ederek Haktan yana ve Haklı olanların yanında değil, Nefsimize hitap edenlerin yanında olmayı sevdik. Hoşumuza gitmeyen gerçeklerle yüzleşmek yerine hoşumuza giden yalanlara ve algılarla teslim olduk.
Biz, Adalette Fakirleştik

Eskiden komşu, aileden bir parça gibiydi. Şimdi ise kapı komşumuzu bile tanımıyoruz. Binamızdan cenaze çıksa haberimiz olmuyor. Bir birimize selam vermeyi bile unuttuk. 
Biz, Komşulukta Fakirleştik

Eskiden küçük şeylerle mutlu olabiliyorduk. Şimdi hiçbir şey bizi mutlu etmeye yetmiyor, hiçbir şey bizi tatmin etmiyor. Hep daha fazlasını istiyoruz ama içimizdeki boşlukları bir türlü dolmuyor. Kanaatsiz bir toplum olduk. 
Biz, Mutlulukta Fakirleştik

Eskiden insanlar sevdikleri için fedakârlık yapmaktan çekinmezdi. Sevdiği için dağları delen bir tek Ferhat değildi. Şimdi ise herkes önce kendini düşünüyor. Paylaşmak yerine sahip olmayı tercih eden bencil bir toplum olduk. 
Biz, Fedakârlıkta Fakirleştik. 

Farklı fikirlere, farklı yaşam tarzlarına tahammülümüz azaldı. Eskiden insanlar birbirini anlamaya çalışırdı. Dinlerdi saygılı davranırdı. Şimdi ise herkes kendi doğrusunu zorla dikte etmeye çalışıyor.
Biz, Hoşgörüde Fakirleştik. 

Eskiden dostluklar vardı, Çınar ağacı gibi ömürlüktü. Şimdi menfaat bittiği an dostluk da bitiyor. Birbirimize güvenemez hale geldik. Bir birimizi tanımaz hale geldik. 
Biz, Dostlukta Fakirleştik

Evet, biz fakirleştik. Ama parayla değil, malda mülkte, maddiyatta değil aksine bunlarda eskiye göre zenginleştik ama ruhen ve manen fakirleştik. 

Bu fakirliği gidermek için tekraren güzel ahlaka, saygıya, sevgiye, merhamete, vicdana, sahip çıkmamız gerekiyor. Çünkü asıl zenginlik, bu değerlere sahip olmaktır. 

Varmı aksini düşünen?