EBRAR MUTLU'DAN BABALAR GÜNÜ'NE ÖZEL ŞİİR

Pendik'te ikamet eden Ebrar Mutlu, "19 yıldır şiir yaziyorum, yazım hayatıma Yeşil Giresun Gazetesi'nde başladım, dört sene orda yazdım, iki sene Özşebinkarahisar Gazetesi'nde yazdım. Henüz kitap çıkarmadım. Idari bilimler fakültesi mezunuyum, iki çocuk annesiyim, evliyim. Sekiz yıldır da Pendik'te yaşıyorum."

İŞTE O ŞİİR

ARDIMDAKİ ADAM
Babam da babaydı hani,
Duruşuyla gökyüzünü inleten.
Sessiz adımlarında mayın sesi duyardık,
Tebessümünde kahkahalar.
Sözünü esirgemez olsa da,
Üzse de, kırsa da kimi zaman,
O hep doğruluktan yanaydı.
Yandan yandan yürüyüşünün ardında,
Direkten doğru bir öz yatardı.
Ani gelgitlerinde gizlediği,
Pırıl pırıl yüreği vardı.
Bazen eserdi, gürlerdi ama;
Özünde şeker gibi adamdı.
Öfkesi yanardağlar kadarken,
Merhameti, soğuk su misali akardı...

Babam da babaydı hani,
Durgunluğu bir garip kitap gibiydi.
Kapağını açmaya el gitmeyen,
Üzülürse gözlerine vururdu cümleler,
Bakışı olurdu duygularını heceleyen...
Kimi zaman çekinsek de,
Bir adım geri gitsek de karşısında,
Aslında o; çatı katındaki sakin odaydı.
Sığınaktı kimi zaman,
Duygular denize vurduğunda gidilebilecek.
Assa da yüzünü bazı bazı,
Ona derdimizi yanarken,
Filmin sonunda hep gülünürdü.
İçinden çıkılmaz hikayeleri,
Komediye vuran adamdı...

Babam da babaydı hani,
Bayram sabahlarının ezan sesiydi,
Erkan başlayan günün minberi.
Gözlerini kısardı bardak boşalınca,
Çay koy demezdi.
Uyumadıysan çay verelim mi diye,
Biz sorardık.
Eve geldiğinde günün bittiğini anlardık.
Uzanır konuşmazsa da,
Babamın bittiğini...

Babam da babaydı hani;
Sonu olmayan masal gibiydi ama;
Merak da ettirmezdi.
Uçsuz bucaksız yollar gibiydi de,
Gideni ürpertmezdi.
Güven vardı,
Olduğunu bildiğimiz her yerde.
Sırtını dayanacağın duvar gibiydi.
Gökyüzünde kırılmayan kanat gibiydi.
Güvenmekti...
Durmadan akan şelaleler gibi
Çağıl çağıldı ama;
Ferahlığı da vardı o gür sesinde.
Her ne kadar kızsa da, öfkelense de;
Bırakırdı bir açık kapı,
Darda kalan, bunalan girsin diye...

EBRAR MUTLU