EBRAR MUTLU'DAN "YOKLUĞUN"

 YOKLUĞUN

Yokluğunda ben,

Güneşi seyrettim uzun uzun,

Bir martıya takıldı bakışlarım                                                                                                                           

Yorgun bir savaşçı gibi,

Dermansız, umarsız...

Umut; konuştuğum tek dil oldu

Bazen anladığım

Bazen uzak diyarlardan gelmiş

Biri kadar yabancı..

Yokluğunda ben,

İçime gökkuşağı serptim

 Sıra sıra ve sonsuz...

Güzden yaprak, yazdan güneş topladım.

Söyledikçe büyüdü sensizliğim

Bıkmadan, yılmadan adını sayıkladım.

Ardımda tepe olmuş, dağ olmuş hasretin

Dönüp bakmadım..

Yokluğunda ben,

Sensizliği yaşadım derin bir sabırla,

Bir gün geleceğinden emincesine,

Karamsar olmadı hiç duygularım..

En güzel elbisemi giydim,

Dolaştım yorgun..

En tatlı baharı kokladım avuçlarımda,

Yokluğunda ben,

Umudu çağırdım, ona kenetledim kendimi

Yalnız kalmadım.

Zaman geçmiş mevsim dönmüş,

Çiçek açmış dallarda,

Kapımdan bir bahar geçmiş,

Farkına varmadım..

Yokluğunda ben,

Güneşi seyrettim uzun uzun..

Düşüncelere daldım derin ve suskun

Gün bitti gece geldi sessizliğiyle.

Korkmadım, yılmadım, ışığı bekledim.

Doğunca güneşim,

Umuda inanmayı öğrendim..

Yokluğunda ben,

Hiç pes etmedim.

Ellerim boş, yüreğimde sevdan

Seni bekledim..